Memaşk’vit do igzali... (Bıraktın / Koyverdin gittin bizi)
25 Haziran 2025 Kazı kardeşimin aramızdan ayrılışının 20. Yıldönümü. Şarkılarıyla ve duruşuyla yüreklere dokunan güzel insan geçti bu topraklardan. O yaşadı. Yollar gördü yaşadığını. Şarkılar türküler gördü. Çocuklar, gençler gördü... Hayallerine ve cesaretine güvendiği, arkadaşlarım dediği gençler... Onun tılsımlı sesine ve müziğine kendini bırakan gençler... Gördü. Ama o gitti. Dağları, denizleri, gökleri bize bırakarak... Baharları, yazları, kışları... Kuşları, balıkları, kedileri... Şarkıları, türküleri, yolları bize bırakarak gitti. Yaşama en çok yakışan Karadeniz’in hırçın çocuğu sonsuzluğa uçtu. Kuşlar kadar özgür artık tanıdık bildik göklerinde. Doğduğu, büyüdüğü topraklara, Hopa’ya uğurladık onu.
KAZİM GURBETTE MEMLEKETTİ
ONU GEÇ TANIDIM ERKEN KAYBETTİM
Albüm çalışmalarını ve film müziklerini sahibi olduğu Stüdyo Zb ( Zuğaşi Berepe)'de yapıyordu. Stüdyo ZB tarihi çalıştığım 26 yıl çalıştığım Tünel Binası ile Galata Mevlevihanesi'nin hemen yakınındaydı. Stüdyonun bulunduğu Beyoğlu'nda, İstiklal Caddesi'nde bulunan müzik marketleri hep onun müziğini çalıyor, tulum, kemence kırla gidiyordu. Memleket özlemi bende tavan yaptığı bir esnada tanıştık. Ömrünün yirmi yedi yılını bir fiil Rize’de geçirmiş, iş ve geçim mücadelesi için İstanbul’a geçmiştim. Anlatılmaz bir hasret içinde iken Kazım bu hasretime su serpmişti. İlerleyen günlerde konserleri, internet sitesi ve sağlam duruşu ile hayatımızın vazgeçilmezi oldu. Gurbette memleket, İstiklal Caddesi’nde biz idi o. Hastalığından kısa bir süre önce Yakup Ali Turan ve Filiz Acar arkadaşımla birlikte onunla söyleşi yapmıştık. Kazım Koyuncu ile sohbetimizin sonunda yazıyı fotoğraflarla süslemek istediğimizi belirttik. Bize, bir hafta sonra gitarıyla nostaljik tramvayda poz verebileceğini söyledi. “Ben de daha fiyakalı giyinirim” demişti. Sözleştiğimiz tarihte kendisini aradığımızda; hasta olduğunu söyledi. Karadeniz ve Trabzonspor sevdalısı genç sanatçı ne yazık ki kanserdi. 25 Haziran 2005’de de aramızdan ayrıldı. Binlerce seveni kendisini İstanbul’dan Hopa’ya uğurladı. İstiklal Caddesi karşılaşmalarımız, şakalaşmalarımız ve yaptığımız bu söyleşi de belleğimizde hoş bir seda olarak kaldı.
HOPA’YA GİTMEK İSTİYORUM
Çernobil olayında duyarsız davranan dönemin yetkilileri için Sultanahmet Adliyesi'nde suç duyurusunda bulunanların arasındaydı. Karadeniz'de artan kanser vakalarına dikkat çekilerek kendisine sorulan "Ailenizde kanserli var mı" sorusuna bir yıl sonra "Ben" diye cevap veriyordu, O gün kendisiyle uzunu uzun Karadeniz'i konuşmuştuk O yaşamı süresince haksızlıkların ve yanlışlıkların karşısında olmuştu. Amerikan Hastanesinde bir ziyaretinde "Hopa'ya gitmek istiyorum", diyordu. Hopa derken boğazının düğümlendiğini hissediyordum. Şehnaz Yaygel, Aytekin Akay ve ben ona "seni iyi gördük", derken gerçekler de bizi endişelere itiyordu. Futboldan konu açılınca “her ne kadar Rizesporlu olsan da içindeki Karadeniz sevgisini biliyorum” derdi. Sahnelerin hırçın çocuğu sakinleşmişti. Ve artık Kazım yok Karadeniz'in bizim sorunlarımızı dile getiren hırçın çocuğu aramızdan ayrılmıştı. Bulutların üstünde onunla buluşacağız Nereden sözü kestiysek Oradan başlayacağız..
KARAYEMİŞ UŞAĞI
(Kazım Koyuncu’ya)
Hopa’dan geliyi di o Panço’dan aşaği
Kalpleri fetheyledi karayemiş uşağı
Pançol’un altı dere akar gider boş yere
Şair ceketli çocuk taht kurdu gönüllere
Dağıtsam çaylık arsa köyümde neyim varsa
Neyleyım dünya malı sevduğum olmayınca
Koyuncu olmayınca
Rengi demden değilmiş kan düştü çayımıza
Yetim kaldık, öksüz kaldık ağıt düştü payımıza
Habu bozuk düzene olmayalım oyuncu
Bize yol, rehber, ışık“Dina” kazım Koyuncu
Bulutların üstünde onla buluşacağız
Nerden sözü kestiysek oradan başlayacağız
FSK -20/08/ 2006 03-30 Ümraniye
Fatih Sultan KAR / İST.
